Sevgili Dostlar
Böyle yağışlı havalarda, saatin sesini duymazdan gelip yatağa yapışanlar varmı aranızda bilmem ama ben öyle oluyorum böyle sabahlarda... Bu sabah her zamanki gibi 06.30 da kalkmam gerekirken 07:00 de ancak gözümü açabildim. Hemen kızımın odasında aldım soluğu ve acilen kalkmazsa okula geç kalacağını söyledim. Odama geçtim giyindim, kahvaltı sofrasını hazırladım baktım gelen giden yok, tekrar odaya baktım ki bizim kız hala uyuyor. Dolayısıyla kahvaltısını evde yapamadı bu sabah ilk kez ve ben kendimi çok suçlu hissettim :( bu da yetmiyormuş gibi evdeki telaşımıza oğlum uyandı, ben onunla ilgilenirken kızım anne ben çıkıyorum diye seslendi ve gitti. Bu arada saat 07:30 oldu otobüse yetişmem için evden çıkmış olmam gerekiyordu, hemen fırladım ayakkabılarımı giyerken kızımın anahtarını almadığını farkettim, arkasından seslendim ama yetişemedim. Tam sokağa adım attım ki başıma düşen yağmur damları bana şemsiyemi unuttuğumu anımsattı. Tekrar eve çıktım şemsiyemi aldım kan ter içinde otobüs durağına gittim. Neyseki yağış dolayısıyla olsa gerek otobüs gecikmişti ancak tıka basa doluydu orta kapıdan binebildim.
Bazen böyle koşa koşa, bazen can sıkıntısıyla ne yapacağımızı bilemeden geçiriyoruz zamanı ama hayat herşeye rağmen yaşamaya değer. Pozitif olalım, hayata bağlılığımızı ve enerjimizi hiç kaybetmeyelim tamam mı ? Bu arada mevsim geçişlerinde her zamanki gibi multivitaminlerimizi almayı unutmayalım.
Hoşça ve her zamanki gibi dostçakalın sevgiler
