Bu sabah cama vuran yağmur damlalarının sesine uyandım. Önce pencere önüne bıraktığım ekmek parçalarına gelen kuşlar sandım. Sonra perdeyi usulca araladım ve cama vuranın yağmur damlaları olduğunu farkettim. Camı araladım bir süre yağmurun sesini dinledim. Arka bahçedeki ağaçlara bakarken Allaha şükrettim. Toprağın yağmura çok ihtiyacı var tıpkı çocuklarımızın bize ihtiyacı olduğu gibi... Fidanlar filizlenip birer ağaç olduğunda ve zamanı gelip meyva vermeye başladığında ne kadar mutlu eder bizi... Çocuklarımızda öyle önce her ihtiyaçlarını biz karşılıycaz, besliycez onları tıpkı yağmurun toprağı beslediği gibi, bilgiyle donatıcaz sonra hayattaki başarıları bizim için dünyanın en tatlı meyvası olacak...

Dostçakalın