Dostlarınızı unutmayın tamam mı?

Öğlen can arkadaşım Selda ile beraberdik yine, geçen yıldan beri neredeyse her ay bir öğlen buluşuyor önce yemek yiyor arkasından çay, kahve eşliğinde muhabbet ediyoruz.

 İlkokula giderken tanışmıştık. Bizim Namazgah’daki eve taşındığımız yıl yada bir sonraki yıl kesin dönüş yapmışlardı Almanya’dan. Aynı apartmanda karşılıklı dairelerde oturuyorduk. Balkonlarımız birbirine bitişik, salon ve yatak odası duvarlarımız ortaktı. Öyle ki birimiz duvara tık tık tık yaptı mı diğerimiz balkona çıkardı. Balkonda evcilik oynardık, bebeklerimiz balkondan balkona gezmeye giderdi. O yıllarda çocuk olanlar hatırlayacaktır mutlaka. Hani koska kutuları vardı içinde minik şekerler olan, her iki balkonda da onlardan vardı balkon demirine bağlı. Ne miydi onlar? Tabi ki posta kutumuz  J))))))) hani birimiz evde yoksak ve haber veremeden bir yere gitmemiz gerekiyorsa not yazar koyardık içine.

            Biz küçükken sokakta oynardı çocuklar, şimdiki gibi bilgisayar başında vakit geçirmezlerdi. Gerçi bilgisayarda yoktu ki. Telefon bile her evde yoktu o yıllarda. Çat kapı gidebilirdin komşuna. Ev hanımıydı çoğu anne, günler yapılırdı ayın belirli günlerinde. Ayın 16 sı Ayşe Hanımın günü, Sekizi Nurten Teyzenin günü, 25’i Leyla Yengenin günüydü mesela…

            Yakartop, İstop, Yedikule oynardık biz, ip atlardık sokakta, Kara Şimsek izlerdik, Pazar sabahları tv de Şeker Kız Candy, Uçan Kaz olurdu. Bayramdan bayrama ve düğün dernek gibi özel günlerde yeni kıyafetler alınsa da mutluydu çocuklar. Oyuncaklarının kıymeti bilirdi.

            Nerede olursan ol hava kararmadan evde olman gerekirdi. Akşam ezanı okunmadan eve girerdik. Sobalı evlerde kızarmış ekmek kokusuyla büyüdük biz.

            İşte arkadaşlar Selda ile her buluşmamızda anılarımız tazelenir. Benim aklıma gelmeyenleri o hatırlatır, onun aklına gelmeyenleri ben hatırlatırım gülüşürüz.

            Dostlarınız bir telefon kadar yakınlar unutmayın olur mu?

Sevgiler, dostçakalınnnnnnn