Kar Şiiri (İclal AYDIN)

Kar

Karlı bir aksamdı Ankara da

Son kez elele yürümüştük

Bitmesin istediğim yola kısacık beraberliğimizin bütün anılarını sığdırmıştık...

Yazarsın bana demiştin bende yazarım sana sık sık,

Ağlıyorum,

Sen görmeyesin diye kaldırmıyordum başımı

Elimi daha sıkı tuttun

Anlıyordum Bu ayrılığa dayanmıyordu kalbim.

Öğrettiğim çiçek adlarını unutma dedin,

Kelebekleri çiçek arasında kurutma,

Sık sık fotoğraf çektir yolla bana,

Kitaplarım sana emanet,

İncitme kimseyi, kin büyütme kalbinde beni bekle.

Yol bitti gidiyordun artık,

Gittin!

Sokakta gördüklerimi filmdeki aktörleri sen sandım bir süre,

Kin büyütmedim kalbimde söz vermiştim sana diye,

Kitaplarını okudum kelebeklere dokunmadım,

Öğrendiğim çicek adlarına yenilerini ekledim,

En çok fesleğeni, çoban heybesini, aksam sefasını sevdim.

Seni beklerken çok sey öğrendim,

Yolunu gözlediğim, sevdiğim ilk adam

Nasılsa bulacaktır seni diye her görüşümde aynı sesle seslendim;

Uçak babama selam söyle,

Beni kötü rüyalarımdan uyandıran, sevdiğim ilk adam bir bilsen!

Seni nasıl özledim.

Kar yağıyor şimdi otuz yaşım bitti.

Kitapların bende,

Kelebekler gibi kar taneleri,

Kendi yolumda yürürken hiç unutmadım o cümleyi;

Selamını aldım babacığım

Kin büyütmedim kalbimde,

Küçük kızının gözleri;

Hala senin çiceklerinde.

Uçak!

Babama selam söyle..
İCLAL AYDIN